Έχουν περάσει δύο μήνες από τις Ευρωεκλογές και τις Δημοτικές Εκλογές στην Κύπρο και το γενικό συναίσθημα είναι ότι όλοι μας επιστρέψαμε στη ρουτίνα μας, αφήνοντας τους νικητές να απολαύσουν τους καρπούς της επιτυχίας τους και τους ηττημένους να απολαμβάνουν τη ρουτίνα και την ησυχία τους.
Τότε γιατί εγώ ξύνω πληγές με αυτό το άρθρο; Γιατί δεν κάθομαι στα βραστά μου ή τουλάχιστον να βάλω τα δίχρωμά μου κασκόλ και να πάω στο γήπεδο για θεάματα (αλλού είναι ο άρτος) και να αφήσω τους πολιτικούς στην ησυχία τους μέχρι τις επόμενες εκλογές που θα μας θυμηθούν αυτοί; Η αιτία ήταν μια τυχαία επίσκεψή μου σε ένα καφενείο που ως είθισται στην Κύπρο έχει χρώμα και πολιτική γραμμή. Κόκκινο εδώ, οι μπλε είναι απέναντι και οι γαλάζιοι στην άλλη γειτονιά.
«Δεν εξαναψήφισα ευρωεκλογές», μου είπε ο συνταξιούχος στην παρέα του καφενείου που συναντιέται κάθε απόγευμα με τους φίλους του για τον καφέ και βέβαια την κουβεντούλα για την επικαιρότητα. Ποδόσφαιρο, ο καύσωνας, οι κάμερες της τροχαίας και φυσικά πολιτική. Ό,τι αρπάζει το αυτί τους από την τηλεόραση που είναι μονίμως αναμμένη στη γωνιά του καφενείου. Μέσα – μέσα κανένας φόνος σπάζει τα συνηθισμένα ενώ οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή προκαλούν ανησυχία και σε κάποιους τρόμο.
Η συζήτηση τους, μου προκάλεσε το ενδιαφέρον και εφόσον μου κέρασαν και τον καφέ δικαιωματικά μπορούσα και να ακούω αλλά και να παρέμβω. Έπεσα στην ώρα που η θεματική της συζήτησης καταπιανόταν με τον Ευρωβουλευτή Φειδία Παναγιώτου. Ούτε με τον Φουρλά ούτε με τον Χατζηπαντέλα ούτε με τον Γεωργίου ούτε με τον Γεάδη κι ας είναι ΕΛΑΜ ούτε με τον Μαυρίδη. Έξι άντρες, αλήθεια δεν άκουσα καμιά διαμαρτυρία για την απουσία γυναικών από την τυχερή εξάδα. Ίσως να μην έπεσε απλώς στην αντίληψή μου!
Πάντως δύο μήνες (παρά κάτι) μετά τις εκλογές και η συζήτηση «Φειδίας» είναι ακόμα στην επικαιρότητα, μάλλον αφού τα κανάλια αναμεταδίδουν τις μεταδόσεις που κάνει ο νεαρός ευρωβουλευτής από τα social media του για κάθε του βήμα στις Βρυξέλλες. Ακόμα και την παρεξήγηση που είχε με τους συγγενείς αγνοούμενων τις μέρες που καταδικάζαμε τις μαύρες επετείους του Ιούλη (μεταξύ Μυκόνου και Πρωταρά).
«Εγώ εψηφισα τον», δήλωσε θαρραλέα ο κ. Κώστας κι ας είναι ταγμένος κομματικά από τα γεννοφάσκια του στην αριστερά, εξ ου και η προτίμηση του στο καφενείο των λαϊκών οργανώσεων. «Είπα τους το στο κόμμα. Εν τζαι φοούμαι. Εν τζαι έξερα τζαι προχτές τον Φειδία. Είδα τον στην τηλεόραση λλίον πριν τες εκλογές. Ήταν διαφορετικός που τους άλλους. Εμιλούσεν τζαι εν ελάλεν τα ίδια τζαι τα ίδια, τζαι πάνω που ούλλα εκαταλάμβαινα τον».
Οι άλλοι στην παρέα τον αντίκοψαν, του εξήγησαν ότι κάποιοι σαν και αυτόν είναι που έστειλαν έναν αδαή στην Ευρωβουλή να ψηφίζει για τις ζωές μας και, βέβαια, οι πιο ταγμένοι του καταλόγιζαν την ευθύνη για τις απώλειες του ΑΚΕΛ στις Ευρωεκλογές. Πάντως ο κ. Γιαννής, πρώην κυβερνητικός υπάλληλος, που ακόμα και στη σύνταξή του ντύνεται με τη στολή του κυβερνητικού για να πάει καφενέ, θέλοντας να μάθω και ‘γω την κοσμοθεωρία του διέκοψε τη συζήτηση και αναφερόμενος σε μένα δήλωσε εμφαντικά «Πάντα έξερα πως στες Ευρωεκλογές εστέλλαμεν έξι πλάσματα στο Βέλγιο για να κάμνουν διακοπές πιερωμένες. Τωρά είπεν το τζαι ο Φειδίας. Επιβεβαιώθηκα ότι τα ρυάλια εν πολλά. Σάζουνται ούλλοι τους καλά».
Έφυγα από το καφενείο αλλά πέρασα ώρες αναλύοντας τις «κουβέντες του καφενέ» επικοινωνιακά. Οι υποψήφιοι που εμφανίζονται και εξαφανίζονται όποτε έχουμε εκλογές, οι περαστικοί, οι γραφικοί, οι κλασικοί, οι διάσημοι, αυτοί που τους κάνει οποιαδήποτε καρέκλα φτάνει να έχει πολιτικό αξίωμα (δημάρχου, μουχτάρη, βουλευτή, ευρωβουλευτή, υπουργού, προέδρου) και εσχάτως ο Φειδίας. Μια κατηγορία μόνος του. Ως ψηφοφόροι, πώς θα μετρήσουμε την επιτυχία του ως Ευρωβουλευτή και πότε θα αρχίσουμε αυτή την αξιολόγηση; Και ως επικοινωνιολόγοι, πώς θα κτίσουμε τον επόμενο «Φειδία» για να νικήσει τον υφιστάμενο;
Γιώργος Κωνσταντίνου
Επικοινωνιολόγος
Connekt Communication Consultants
